In hun vrije tijd leven twee studenten van het Columbus College of Art & Design in Ohio zich uit op een schoolbord. Elke week leveren ze een nieuw kunstwerk af waarin woord en beeld zijn vervlochten. Dat doen ze ’s nachts, stiekem. ’s Ochtends staat het schoolbord met een nieuwe creatie in de gang van het schoolgebouw. Wie het zijn is onbekend.
Het woordbeeld heeft me altijd getrokken. Ik herinner me hoe ik als tiener tijdens een vakantie in Bretagne bezig was met kalligrafie. Daarvoor gebruikte ik een kobaltblauwe vulpen met verwisselbare penpunten van verschillende breedtes, en een boek met voorbeeldalfabetten. Gebogen over het papier, mijn onderarmen van de warmte vastplakkend op het plastic tafelkleed, bewoog ik met eindeloos geduld en grote precisie de pen tussen de lijnen, terwijl mijn jongere zus, tot haar vreugde en mijn ouderezusterschande, die zomer een Frans vriendje had.
Niet veel later koesterde ik een droom: miniatuurschilder worden. Ik kon mezelf verliezen in de verluchte initialen uit The Book of Kells (ca. 800). 
Op de vierkante decimeter hebben Keltische monniken een intricate wonderwereld weten te scheppen… Blijkbaar zijn delen van die decoraties zo minuscuul dat je ze alleen kunt onderscheiden met een vergrootglas. Het onverklaarbare is echter dat een dergelijke vergrootlens pas enkele eeuwen na de voltooiing van het boek beschreven wordt…
Wat weten we van deze anonieme, in de stilte van de nacht werkende, jonge Amerikaanse kunstenaars? Ze houden van handwerk, levenswijsheden en Elektrik People (Definitely check them out!). Hun talent zal, in tegenstelling tot een schoolbord, niet snel met een natte doek uit te wissen zijn…
Reageren gesloten.